«شعر یک نعمت اختصاصی نیست. چه من که این بالا ایستاده‌ام و چه شما که آن پایین نشسته‌اید، به یک اندازه می‌توانیم شعر بگوییم یا شاعر باشیم. منتها یک جریانی، یک عاملی می‌بایست قبلا ما را آزاد کند یا باز کند. شعر در حالت بسته یا اسیر جاری نمی‌شود. باید شرم و پرهیز و خودداری در ما کشته شود.»
©️رمان «شب یک شب دو»، بهمن‌فرسی
آیااین نظرراقبول دارید؟ من فکرمیکنم قریحه شرط ضروری شاعریست که همه ندارند ممکنست باخواندن وممارست کسی شاعرشود اما بهترین شاعرنخواهدشد.
