این مقاله روزانه تکمیل می‌شود.
نوشتاردرمانی چیست
سال ۱۳۸۱ در سفری به تهران در حالی که از نظر روحی و روانی در بدترین شرایط روحی و روانی بودم به طور اتفاقی با «کتاب راه هنرمند از جولیا کامرون» مواجه شدم.
خواندن این کتاب و نوشتن روزانه‌ی صفحات صبحگاهی و انجام تمرینات روزانه و هفتگی‌اش در من تغییراتی قابل مشاهده ایجاد کرده بود که اطرافیانم هم متوجه آن شده بودند. نوشتن صفحات صبحگاهی چون اول صبح و بدون وقفه و هر آنچه در ذهن است را بر روی سه صفحه می‌نویسی موجب تخلیه ذهن و ابراز ناگفته‌ها است که موجب شفای روحی و جسمی می‌گردد. کتاب دوم که راهگشایم بود «نیروی التیام بخش نوشتن از جیمز پنه بیکر» بود که نحوه‌ی استفاده نمودنم از آن و تاثیراتش را در خلال مقاله خواهم آورد.
همه می‌دانیم که سال‌هاست یکی از روش‌های درمان مؤثر در بهبود افسردگی، اضطراب، سوگ و اختلال استرس پس از سانحه، نوشتاردرمانی است که این روزها این اختلالات به دلیل شرایط اجتماعی بیشتر دیده می‌شود. در نوشتاردرمانی، بیمار برای نوشتن افکار و احساسات مخرب خود توسط متخصص بهداشت روان تشویق به نوشتن می‌شود. در این مقاله که هر روز بخشی از آن ارائه می‌شود، قصد دارم درباره چیستی، تاریخچه، انواع و مزایای نوشتاردرمانی بنگارم.
اصلی‌ترین هدف نوشتاردرمانی کمک به افراد مبتلا به «اختلال تروما و نگرانی مبرم» است تا از مزیت‌هایی نظیر کاهش استرس و بهبود سلامت جسمانی و روانی که کاملن به هم مرتبط‌اند بهره‌مند شوند.
البته بهتر است نوشتاردرمانی تحت نظارت یک متخصص بهداشت و روان به صورت مستقیم و غیرمستقیم انجام پذیرد. اما اگر چنین نباشد هم با خواندن این دو کتاب و انجام تمریناتش مثل من نتایج خوبی خواهید گرفت.
از انواع نوشتاردرمانی می‌توان به روایت درمانی، ژورنال‌نویسی تعاملی، نوشتن متمرکز و ترانه‌سرایی اشاره کرد.
با توجه به این‌که گفتار‌درمانی یک رویکرد روان‌درمانی سنتی است، اما نتایج نشان می‌دهد که نوشتاردرمانی بر سلامت روانی و جسمی افراد اثرات بهتری دارد.
تاریخچه‌ی نوشتاردرمانی
از قرن چهارم قبل از میلاد، گروه‌های خاصی در مصر بر این باور بودند که خوردن پاپیروس دارای کلمات معنی‌دار فواید بسیاری به همراه دارد. در زمان‌های قدیم تصور بر آن بود که کلمات دارای قدرت شفابخش جادویی هستند، به گونه‌ای که بر بالای کتابخانه مشهور اسکندریه‌ی مصر عبارت “مکان شفا و جلادهنده‌ی روح” حک شده بود.
اما ریشه‌های نوشتاردرمانی مدرن را می‌توان در کتاب‌درمانی متعلق به قرن پنجم قبل از میلاد یافت. در این دوره شکلی از درمان نوشتاری به وجود آمد که از ادبیات و خواندن برای کمک به مردم در مقابله با چالش‌های زندگی استفاده می‌کردند.
در ایالات متحده آمریکا نوشتاردرمانی در اوایل قرن نوزدهم به اوج رسید و در اوایل قرن بیستم با کمک روانکاو معروف «زیگموند فروید» ترویج پیدا کرد.
این رویکرد درمانی در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ میلادی با رشد درمان‌های خلاقانه‌ای که شامل هنرهایی نظیر موسیقی، رقص و نوشتن می‌شد، قوت یافت.
حدود چهار دهه بعد، یک روانشناس اجتماعی به نام «جیمز پنه‌بیکر» به عنوان یک محقق پیشروی نوشتاردرمانی ظاهر شد.
تحقیقات جیمز بر فواید نوشتاردرمانی درباره‌ی اختلالات عاطفی مانند کاهش استرس و بهبود عملکرد سیستم ایمنی متمرکز بود. وی بر این باور بود که نوشتن درباره رویدادهای آسیب‌زا می‌تواند به افراد کمک کند تا با مسئله‌ی مشکل‌برانگیز کنار بیایند.
او نتایج تحقیقات خود را در کتابی به نام «نیروی التیام‌بخش نوشتن» با کمک جان اوانس منتشر کرد که کتابی بسیار کاربردی است که در این سلسله یادداشت‌ها به این کتاب نیز پرداخته می‌شود.
ادامه دارد…
#یادداشت_روزانه
#نیروی_التیام_بخش_نوشتن
@mahro1402