ما از پارچه‌ای هستیم که نخ‌هایش رویاست…«ویلیام شکسپیر»

به راستی این نیروی واژه‌هاست که خودشیفتگی آدمی را به حدِ کمال می‌رساند یا قدرتِ خطیرِ عقل است که اشرف مخلوقات را به لطافت پارچه و به گستردگی رویا قیاس می‌کند؟! 

می‌بینید تا چه اندازه مهرِ آدمی به جنسِ خلقتِ خودش نَغز و نامحدود است؟!

اصلا اگر چیزی به نام کلمه و افسونی به نامِ هنرِنوشتن نبود چطور از رشته‌های احساسی نسل‌های پیش از خود آگاه می‌شدیم و همین‌طور چگونه نسل‌های آتی به تحلیل عواطف ما  می‌نشستند!

چطور زیر سایه‌ی این همه زیبایی عشق می‌ورزیدیم وچگونه از نجابتِ چیدمانِ این همه واژه به وجد می‌آمدیم!

حداقل نتیجه یکسان است؛ این‌که آدم در هر پاره‌ای از زمان، پیوندِ جداناشدنی واژه و احساس را ارج نهاده.. 

تصور می‌کنم چیزی قدرتمندتر از واژه‌ها نمی‌تواند وجودِ آدم‌ها را به هم وصل کند. باری ممکن است شخصی را ندیده باشی ولی نوشته‌ای از او باعث آبادی یا ویرانی‌ات شود..

#ماریاصفوی✍

@maria_safavi

نظرتون درمورداین گفته لطیف شکسپیرچیه ؟خانم ماریا صفوی که به زیبایی تفسیرش کردن 👌👌🥰🌹